BIRTHDAY BASH

Weet je nog, dat vette feest in de arena, Sensation White? Zo'n honderd jaar geleden...

Iedereen in het wit. Duizenden mensen aan de party, dansend op de beat van inmiddels house classics. Afgelopen vrijdag was er geen klassieker te bekennen en waren er ook geen duizenden feestgangers maar de invasie van 17 pubers is ongeveer hetzelfde. Denk ik.

Dresscode; in het wit, please. Zilveren versiersels voor het raam, ballonnen gevuld met helium aan het plafond, stoepkrijtjes, witte marshmallows en een heuse photobomb corner. Een birthday bash. Mijn dochter wordt vijftien...

TROMMELVLIES AAN FLARDEN

Ik moest met Mr. Bradley en de hond het huis verlaten. Natuurlijk.

Ik als moeder was niet gewenst tijdens dit fuifje. Begrijpelijk. Eerlijk gezegd ook beter voor mijn gehoor. De muziek en het 'gezang' zouden menig trommelvlies aan flarden blazen.

De hits van nu zijn met vlagen ondansbaar en teksten niet te verstaan.

Waar ik, Toos Tietloos, met een Simmer Style T-shirt jongens wilde imponeren, zijn de meiden nu allemaal vrouwelijk en soms zelfs sexy gekleed. Curvy, mooie bilpartijen en lange benen, dansend in mijn woonkamer. Ik vind het gaaf om te zien maar ook schattig, bijna aandoenlijk en ik voel me oud. Stokoud.

It's my party and I cry if I want to. You would cry to if it happened to you.

Want wanneer mijn dochter haar zestiende levensjaar induikt ben ik net tweeënveertig geworden. Geen bash voor mij, eerder een it's my party and I cry if I want to.

Ik voel me namelijk alles behalve een veertig plusser. Ik ben fit, energiek en gelukkiger dan ooit. Ik geniet van het leven. Ik vul mijn dagen met leuke opdrachten en nog leukere mensen. Ik maak me niet meer, of op zijn minst stukken minder druk. Ik accepteer wie ik ben.

Met plussen en minnen. Puberale onzekerheden en quarterlife crisis zijn al lang passé.

Wijsheid komt inderdaad met de jaren. So far, so good.

DAG KLEIN MEISJE

Toch voelde het vrijdag even anders. Het kan best confronterend zijn. Dat je kleine meisje groot wordt. En snel ook. Het betekent dat mijn jeugdigheid plaats maakt voor haar vrouwelijkheid. Ik kan geen korte rokjes en blote buik truitjes meer aan.

Ik adviseer je ook om je dit niet levendig voor te stellen ;-)

Haar haar is lang, vol en kan zo in een L'Oreal reclame, because she's worth it, terwijl mijn haar dunner wordt en compleet instort bij een zweem vochtigheid. Haar gekrulde wimpers omlijsten prachtige ogen zonder lijntjes. En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Haar groei en ontwikkeling confronteren mij met de tijd. Hoe deze bijna onopgemerkt voorbij vliegt. De vergankelijkheid van het leven zelf. De confrontatie van afscheid nemen. Afscheid van haar kindertijd. Dag klein meisje, hallo jonge vrouw.

Ik dacht dat dit soort gevoelens niet voor haar sweet sixteen zouden komen maar niets is minder waar. Mijn leven volledig in rustig vaarwater terwijl zij zo'n beetje de haven gaat verlaten. Het begint met blote buik en steeds meer zichtbaar been. Een feestje waar ik niet bij mag zijn. Een springbreak met vriendinnen in een tentje op de camping in Zeeland.

Een eerste borrel of hijs van een shisha ding. Of een vriendje, oh my...

Zorgen voor verandert in rap tempo in zorgen om. Ik kan je vertellen, een blooming puberdochter is niet per definitie makkelijker dan kleine koters.

IK KRIMP ZIJ GROEIT

Het is tegen tweeën. 'S nachts. We staan naast elkaar op de badkamer. Ze glundert.

Met rode wangen nagenietend van haar eerste echte bash en ik kijk stiekem naar haar.

Wat is ze mooi. Mijn lieve, eigenwijze, met vlagen rebelse kanjer.

Ik knipoog ook nog even naar mijn eigen spiegelbeeld. Niks mis met tweeënveertig.

Ik krimp. Zij groeit. Ik geef haar met alle liefde de ruimte om beetje bij beetje haar eigen weg te gaan. Ik richting midlife aan de zijlijn en voor haar wens ik de wereld aan haar voeten.

Happy sweet fifteen lieverd.