MOEDER

Wie het kindje krijgt mag het houden

Dat zei mijn moeder altijd toen ik jong was. Compleet logische denkwijze als jonge moeder van vier kinderen maar toen ik geheel niet volgens planning zwanger werd klonk deze zin als een mantra in mijn hoofd...

Ik had zelf geen kinderwens. Geen klapperende eierstokken. Moeder worden stond niet op mijn verlanglijstje. Ik wilde reizen, iets van de wereld zien, mijn ambities en dromen waarmaken. Toen ik ongepland zwanger werd was dat slikken. Dag vrijheid, hallo poepluiers.

De mantra van mijn moeder heeft destijds mijn keuze zeker beïnvloed. Het idee dat ik na een abortus niet meer thuis mocht komen was nog erger dan kiezen voor het moederschap.

DANCING THE NIGHT AWAY

Ik voelde me op wat extra kilo's en kokhalzen na niet zwanger. Ik werkte meer dan fulltime.

Ik maakte lange dagen. Ging nog op stap, dancing the night away. Ik was niet bezig met namen, geslacht, geboortekaartjes en al helemaal niet met de babykamer.

Toen mijn dochter 6 weken te vroeg met spoed gehaald werd door een loslatende placenta werd ik dan ook overrompeld. Geraakt door een hoop gevoelens, gedachten en emoties.

Nu was ik moeder. Een prachtig wezentje ging mijn hele leven veranderen en ik voelde het niet.

Ik had het gevoel dat ik een levende babypop had gekregen met Sinterklaas.

Ik herkende haar niet als mijn kind uit de drie baby'tjes die in een couveuse lagen te wachten op hun moeder. Ik raakte haar voor het eerst aan, hield haar voor het eerst vast.

Geen roze wolk, geen tranen van geluk, niets, noppes, nada.

De weken werden maanden. Ik vond haar prachtig, zorgde voor haar zoals je dat behoort te doen. Ze was lief, groeide goed en lucky me, ze sliep 'snachts door. Dat ik niet gelukkig was werd weggewuifd. Door de gynaecoloog, het consultatiebureau en de psycholoog die mij werd voorgeschreven. Niemand zei dat het heel normaal is om je zo te voelen als nieuwbakken moeder.

Niet echt het perfecte rolmodel"

Inmiddels is mijn dochter 14. We hebben samen veel beleefd. Hoge pieken en diepe dalen. Ik koos voor een scheiding, was diepongelukkig in een nieuwe relatie, ik verhuisde, verhuisde en verhuisde nog een keer. Ze deed een jaartje over, wisselde van basisschool. Ik ging 70 uur per week werken om mijn ambitieuze ego te voeden. Om vervolgens na een operatie in de bijstand te belanden. Ik heb gehuild in haar bijzijn. Gemopperd en geschreeuwd. Niet echt het perfecte rolmodel, hoor ik je zeggen...

Haar moeder zijn is een zoektocht geweest. Een zoektocht naar de invulling van deze rol.

Ik leerde om de overtuiging die ik had op het moederschap en de perfecte moeder los te laten. Ik leerde om de taboes over moederschap bespreekbaar te maken.

Ik leerde om van mezelf te houden zoals ik ben en kon daarom meer van haar houden.

Ik leerde dat mijn dochter van mij houdt. Altijd. Ik leerde dat ik haar minstens even hard nodig heb, zoals zij mij nodig heeft. Ik leerde oprecht naar haar te kijken zodat ik dit prachtige wezen en al haar potentie kon zien. Ze lijkt op mij. En ik weet dat het goed is.

Door mijn eigen zoektocht leer ik mijn dochter om open te zijn. Om taboes bespreekbaar te maken. Of je nooit te schamen voor wie je bent. Mijn queeste heeft ons dichter bij elkaar gebracht en ik pluk nu de vruchten van deze verbinding. Meer dan ooit besef ik me dat er geen goed of fout is. Vallen en weer opstaan, accepteren, leren en groeien.

Ik ben haar fundament, een stevig fundament. Haar thuisbasis waar zij wanneer ze daar aan toe is kan uitvliegen en weer terug kan komen na haar avonturen.

Ik sta vol vertrouwen aan de zijlijn bij haar eigen ontwikkeling naar vrouw zijn.

Hoe blooming is dat?

Mevrouw Puur