Mom Only

Het is stil. Hier op de camping in het mooie Kroatië. Niet bij het zwembad op deze idyllische locatie onder de zon. Daar vooral niet. Het wemelt hier van de kleine kinderen met bijbehorend aantal decibellen dat deze mensjes produceren. Maar het is stil bij. Om mij heen. In en bij de caravan. Ik ben op vakantie met Mr. Bradley. Een hele week puberloos op avontuur. Mijn dochter is er niet bij. Over vier dagen haal ik haar op bij haar vader, waarschijnlijk op een even prachtig strandje, op zo'n honderd kilometer afstand.

Er hangt niemand om mijn nek in het zwembad. Er vraagt niemand hoe het is. Wat we eten.

Wanneer we eten. En vooral waar we eten. Niemand klaagt over de hitte, over te veel wolken, een onweersbui of een druppel regen. Niemand doet moeilijk over het programma van de dag. Er ligt geen bult kleding in de zithoek van de caravan. Ja, wij hebben een zithoek in onze sleurhut. Er wordt niet zes keer omgekleed om vervolgens toch dat eerste setje aan te trekken omdat ik meteen al zeg dat ze daar extra good looking in is.

Geen gedoe om data en WiFi codes of bereik. Niets van dat alles tijdens een vakantie zonder puber. Ik zeg het je... Het is verdomd stil.

OBSERVATIE

Ik hang wat aan de rand van het zwembad en observeer alles om mij heen.

Een stelletje, kindloos, even lijkt het of hij heel romantisch haar hand leest. Het blijkt een blik op haar telefoon te zijn. Ze merkt het niet eens en scrollt verder terwijl hij ogenschijnlijk sip aan zijn cocktail lurkt. Een tafeltje daarnaast zit een gezin, vader, moeder en twee pubers.

Ze kijken pas op van hun schermpje als er eten op tafel staat. Er worden wat vorkjes geprikt en gewisseld om vervolgens de maaltijd in stilte voort te zetten. Opgeslokt door een paar mobieltjes. Er duikt een oranje gevleugeld meisje naast mij op. Blonde staartjes met snotje onder haar neus. Ze lacht naar me en ik knipoog naar haar. Mama plukt haar van de rand en zegt dat ze mij, die mevrouw, niet mag vervelen. Een andere moeder ligt op te drogen na haar derde wijntje uit hip wit wijnglas van de poolbar. Haar zoontje kijkt naar zijn vriendjes in het water. Hij mag er niet meer in. Joost mag weten waarom niet.

Ineens hoor ik gekrijs. Mam komt aangesneld met ijsklontjes om een wespensteek te koelen. Hij schreeuwt moord en brand en stopt daar pas mij als hij wordt gekalmeerd met een ijsje.

Je weet wel, een suikerbom die wespen aantrekt. En dan is daar nog een moeder die haar gezin op de gevoelige plaat/mobiel fotoalbum vastlegt. Zodat ze straks op social media het perfecte plaatje kan delen. Of ze zelf heeft genoten kunnen we niet zien, ze staat zelf niet op de foto. Alweer niet. Ik moet stiekem lachen. Kinderen. Vakantie. Moeders.

DE VERVEELDE BLIK

Ineens valt mijn oog op haar, de verveelde blik. Ik schat het meisje op een jaar of vijftien.

Draagt de derde bikini van vandaag. Ik heb me laten vertellen dat witte lijntjes van een bikini een no-go zijn tenzij deze heel duidelijk laten zien hoe bruin je bent geworden tijdens je Instagram waardige holiday. Grote zonnebril op haar neus. Ze zit naast haar moeder in de zon. Ze zucht. Haar broertje spettert net iets te hard en ze kijkt geïrriteerd naar hem en vervolgens naar haar lange blonde haren. Oh my, deze mensen hebben een puber holiday.

Daarmee wil ik natuurlijk niet zeggen dat alle pubers per definitie twee weken zo aan het zwembad zitten. Hun gemoedstoestand is tenslotte net zo veranderlijk als het weer.

Maar ik voel'm. Alleen, wat verloren. Te klein om aan te haken bij het gesprek van haar ouders maar definetely te groot om met haar broertje in het water te spelen.

Ze kijkt verlekkerd naar de poolbar en zucht nog eens. Ook nog te jong om haar verveling op te leuken met alcohol. Ze is prachtig om te zien maar drapeert iedere paar minuten haar handdoek op een andere manier over haar heen. Een pubermeisje, for sure.

Ik onderdruk de neiging om ook naar haar te knipogen. Om een praatje met haar te maken. Gewoon om haar te laten weten dat ze gezien wordt. Zodat ze weet dat ik als geen ander begrijp dat je als puber verlangt naar iets compleet anders dan bij het zwembad zitten met je saaie ouders en klierende broertje. Het liefste daag ik haar uit om verbinding te maken. Met iemand. Met mij. Met haar moeder.

MOM ONLY

Na een middagje observeren tel ik zo elf oververhitte, misschien zelfs overspannen, moeders en nog eens vier pubermeisjes die voldoen aan bovenstaande omschrijving. De fulltime family pleasers zijn op vakantie en ze merken het niet. Allemaal kandidaat voor een blooming adventure als je het mij vraagt. En heel even baal ik dat ik mijn flyers niet bij heb.

Ook fantaseer ik kort over een Pure Blooming Holiday Resort. Een plek, volledig Instagram proof, waar bij het inchecken de telefoon en andere draadloze gadgets dagelijks tussen 10 en 19 uur tentarrest krijgen. Een magische locatie waar verbinding centraal staat, oprechte aandacht prioriteit is. En waar je net als bij onze retreats kunt deelnemen aan een blooming programma. Zodat iedereen uitgerust en helemaal happy terugkeert naar huis.

Het duurt maar even. Ik lach om mezelf. Ik ga lekker helemaal niets doen.

Ik ga optimaal genieten van de rust en de tijd voor mezelf. Mom only.

Ik heb vakantie. Zonder puber.